Frankrijk… wat is het toch een heerlijk land! Prachtig weer en vandaag weer vroeg opgestaan om samen met mijn grote broer 🙂 naar Perigeux te gaan.

Mart, zou jij morgen in de omgeving wat foto’s willen maken van de omgeving voor de website? Neem de quad mee, dan kun je op plaatsen komen waar je normaal gesproken niet zo vlug komt… Nou, dat wilt Martin wel hoor 😉 Ada vindt het wat minder en gaat niet mee… “Ada houdt niet van die klotedingen”.

Gewapend met mijn langste telelens, de grootste groothoek en een goede middenmoter, ga ik op pad. En natuurlijk ook nog de Aspivenin en Afterbyte, je kunt nog wel eens gestoken worden, dat had ik 2 dagen eerder bij Osman meegemaakt, onze buurman.

Als eerste naar het uitkijkpunt gereden en daar een paar mooie plaatjes gemaakt en vervolgens naar het dorp beneden. Of ik ook wat plaatjes in het straatje van Les Eyzies wilde maken. Dit is een straatje alleen voor voetgangers zag ik, dus net netjes de quad geparkeerd en lopend verder.

Na wat foto’s bereik ik het einde van het straatje met een trapje. Gewoon een trapje zoals er miljoenen zijn. Ik loop naast een mevrouw in het midden van de trap…. Ik zet mijn voet op een trede en voel dat mijn tenen te ver over de rand heen doorzakken. Waarschijnlijk een iets smallere trede dan de vorige… en TOEN… Toen was ik een invalide, van de 1 op de ander minuut! Het lijkt of er iemand met een kapmes net boven mijn knie inhakt en voel een helse pijn, of dat er iets breekt en als een veer richting mijn dijbeen schiet… Ik voel dat ik ga vallen en in een ‘split second’ gebeurt in mijn rechterbeen precies hetzelfde… Het vallen is een feit 😉
Als 2 luciferhoutjes knakt alles beneden af en de zwaartekracht doet de rest.

Ik lig te gillen als een speenvarken en heb werkelijk geen idee wat er gebeurt.  De vrouw waar ik net nog naast liep ook niet waarschijnlijk en belt gelijk 112. Die zag, nadat ik even vriendelijk naar haar geknikt had, mij in ene als een zoutzak voorbij vliegen richting aarde. De paar duizend euro aan fotografie apparatuur fungeert gelukkig nog als airback waardoor ik mijn sexy smile voorlopig nog even kan behouden.
Ik lig maar te schreeuwen “le Pech Charmant, le Pech Charmant”  maar dat begrijp zij natuurlijk niet.. duh.
Ik realiseer me dat ik gisteravond Cler als laatste heb gebeld en begin naar mijn telefoon te vissen in mijn broekzak… Normaal is mijn telefoon het meest heilige stuk gereedschap van mijn werk en wijkt nooit van mijn zijde. Nu ontgrendel ik hem, druk op het laatst gebeelde nummer en geef hem aan de eerste de beste Franssprekende vreemdeling binnen handbereik.

Heel langzaam begint het zwart te worden voor mijn ogen en stukjes vallen weg. Ik maak me druk om de gekste dingen, waar is mijn camera, waar ben ik, tot hoe laat heb ik het parkkeerkaartje betaald van de quad(lekker belangrijk) maar vooral, weet Ada waar ik ben??? En dan hoor ik iets vertrouwds… Jaaaa, de stem van Mariëtte, ze hebben me gevonden, nu komt het goed… en weer alles zwart!

Ik zie een gezicht dat ik ken maar niet thuis kan brengen. Het  is geen Nederlander, een Indonesisch uiterlijk en spreek Frans/Engels tegen mij en begint gelijk in me te prikken. Ik realiseer me dat dit de huisarts uit het dorp moet zijn waar ik ooit ben geweest.  Ik hoor iets over Morfine en zie mannen in blauwe pakken (brandweermannen)om mij heen.
De warme handen in mijn nek maken plaats voor iets kouds en hards, er gaat iets om mijn arm en been wat stijf wordt. Ik voel dat ze een plank onder mij proberen te schuiven en wordt vastgepakt aan mijn andere, niet ingepakte been,… en daar komt hij weer dat speenvarken… men wat doet dat zeer.
Ondertussen beseffen ze dat het twee benen betreft en niet 1. Dat is pech voor Martin, laten ze standaard maar 1 brace in de brandweerauto hebben. Mariette zegt dat de helikopter gebeld is, maar dat die net onderweg naar een ongeval is, dus weer pech. Ik hoor de geruststellende worden “ er is een ambulance onderweg vanuit Sarlat” langzaam wegebben… is gelukkig maar 35 km binnendoor.

Ik open mijn ogen en er is wat veranderd, tegen het zonlicht in zie ik iemand staan met een infuuszak boven mij en hij lijkt op Sten. Wat gebeurd er in godsnaam, waar komt hij nou vandaan? Ook hoor ik Cler op de achtergrond, bellend met Ada begrijp ik, en ik hoor hem zeggen… “ik zie je, we zijn hierboven”. De mannen in blauwe pakken zijn in ene mannen en vrouwen in witte pakken geworden die van alles met me aan het doen zijn. Ik voel dat mijn tweede been ook stijf wordt, Yes, dit voelt beter.
Ik word op een brancard gehesen en hoor vaag dat de persoon achter de deur  waar ik voor lag, eindelijk naar 1,5 uur van de WC af mag… het arme mens blijkt nog zwanger te zijn ook.

In de auto, wat een brandweerwagen blijkt te zijn, word ik vastgebonden op een bed aan de zijkant en er fluistert een aardige mijnheer in mijn oor… “ I’m sorry, it’s gone be a ruff ride” Nou, dat klopt!!! Op een gegeven moment vraag ik of die kap van mijn kop af mag. Het lijkt wel of de sluiting aan de binnenkant zit en bij elke kuil of hobbel dieper in mijn hersenpan probeert door te dringen… Pff, gelukkig, dit mag!
Ik hoor steeds in de verte sirenes loeien en begin me te realiseren dat er echt wel wat met mij aan de hand moet zijn, maar wat dan??? Gelukkig, ze remmen, we zijn er… Helaas, deceptie… “ Hello sir, we are the staff from Perigeux and we taken it over from here”… fuck, daar gaan we weer.
Ondertussen voel ik een onheilspellend gevoel in mijn maag opkomen en begin kleine fonteintjes aan kots te produceren…. Gelukkig, nu zijn we er echt, alle deuren gaan open!

Ik word naar binnen gereden en herken de ruimte van de week ervoor, ik ben daar met Sten geweest… Ik zie Ada en Cler al aan de balie staan, maar hoe kan dat nou? Hoe kunnen die hier nu al zijn? Geen idee!  Ze staan met de rug naar me toe, maar ik kan niets uitbrengen van de pijn… en weg zijn ze weer.
Ik kom in een ruimte en voel dat het mis gaat van binnen, maar ik lig op mijn rug en  probeer te roepen om duidelijk te maken dat ik moet spugen . De dame die zich vooroverbuigt om te achterhalen wat ik nu eigenlijk wil, staat recht in de vuurlinie en krijgt de volle laag, een heerlijk mix van mijn ontbijt en lunch van die dag. De collega’s eromheen krijgen de restanten en ik zie alleen nog maar mensen om mij heen met druipende handen schuin omhoog, roepend om hulp van collega’s…. Het is duidelijk dat ik een van die personen ben die niet tegen morfine kan, sorry!

Ik voel dat ik weer wegzak…
Ik hoor iemand iets in mij oor brabbelen over een X-ray en begrijp dat we röntgenfoto’s gaan maken. Ook geen pretje moet ik zeggen, maar het gaat grotendeels langs mij heen.
Weer terug op de EHBO zie ik Ada en Cler beide aan een kant van mijn brancard staan. Na wat troostende woorden komt er een arts naast Cler staan die in rap Frans begint uit te leggen dat er niets aan de hand is begint driftig mij been heen en weer te draaien en als toegift ook nog maar eens volledig buigt. Dit om duidelijk te maken dat het waarschijnlijk alleen maar om wat bloeduitstortingen in mijn knie gaat.  Alles wordt weer zwart voor mijn ogen van de pijn, maar zie nog wel de vuist van Ada boven mij langs schieten richting de man in de witte jas en hoor haar gillen naar Cler dat dit niet mijn normale knieën zijn en dat lul van me af moet blijven! Dit is dan wel geen Frans, maar mijnheer begrijpt heel goed dat hij pas op de plaats moet maken voordat die kleine hondentrimster hem alle hoeken van de EHBO gaat laten zien…. Vooruit dan toch nog maar een paar andere foto’s laten maken.
Het gaat allemaal langs mij heen, maar begrijp van Cler dat ze nu toch denken dat in beide benen alle kruisbanden zijn gescheurd en, na een nederig excuusje richting Ada, ze mij dan toch maar op gaan nemen.

Er volgt een transport naar een afdeling waar in de hoek van een kamer op een soort brancardbed word gelegd. Ik heb al gezegd dat ik me na Morfine en transport, mezelf niet van mijn beste kant ga laten zien… Dit keer is Ada, de verpleegster, waar ik net kennis mee heb gemaakt, en de muur daarachter het bokje… men wat een zooitje maak ik ervan zeg!

Ik heb geen idee meer of het dag of nacht is en moet aangeven  tussen 1 en 10 hoeveel pijn ik heb… Dat is duidelijk; 10!