Ada en Sten komen ’s al binnenlopen. Het is 7 uur, dus ze zijn ruim op tijd(ik had ook niet anders verwacht van Ada). Sten heeft niet meer dan 3 uur slaap gehad vannacht en dat is duidelijk te zien. We regelen de zaken die niet mee de ambulance in kunnen en nemen afscheid van Sten…

We zitten nog een half uurtje voordat Joop en Willemijn binnenkomen.  Ik moet overgelegd worden naar de brancard en de Franse zustertjes hebben echt zoiets van… Zooo, die is weg en ze zoeken het maar uit! Dan heb je aan Joop een verkeerde! Hij maakt een paar grappige opmerkingen in het Frans en ondertussen een paar Nederlandse die de dames gelukkig niet kunnen verstaan, maar ze begrijpen wel dat even moeten helpen.

De ambulance is echt fonkelnieuw! Ledverlichting, klimaatbeheersing, voor de patiënt en verpleegkundige een tablet en zelf WiFI…  Joop waarschuwt mij wel nog even… “Ik weet dat je wagenziek bent, maar als je mijn auto onder spuugt, pleur ik je naar buiten!” Ik moet nog even wennen aan zijn humor, maar dit gaat best goed komen… Ik lach een beetje schuchter en zeg “we zullen zien”.

Ada zit voorin en Willemijn zit achterin bij mij. Willemijn is echt een schat van een mens. Zo zorgzaam en doet er alles aan om mij op je gemak te stellen en te zorgen dat ik zo goed en prettig mogelijke reis hebt. Als eerste tovert ze een heerlijke Hollandse stroopwafel uit haar tas en later nog een verse abrikoos.
Joop is een topchauffeur. Zonder een slak te zijn draait hij over de rotondes  en accelereert hij zonder dat ik ook maar ergens last of pijn van hebt. Ik voel me ook absoluut niet misselijk of zo.

Ik lig echt comfortabel  op het vacuümmatras. Ik moet wel heel nodig plassen en krijg de fles van Willemijn… Alleen dat grote achterraam! Ondanks dat ik weet dat die vrachtwagenchauffeur achter ons mij niet kan zien, komt het maar niet over de brug… Het duurt nog uren voordat de eerste druppel plas de fles raakt!
Een kilometer of 250 voor Parijs stopt Joop  op een parkeerplaats. Willemijn is verbaast, omdat er normaal nooit gestopt wordt op een parkeerplaats zonder benzinepomp.  Ik zie Joop langs de auto naar de Wc’s rennen… hoge nood dus!

Na deze stop gaat het mis. Ik word warm en koud tegelijk en krijg een knetterende hoofdpijn. Het zal toch geen migraine zijn… Dat is het wel. Willemijn maakt zich zorgen en begint mij aan te sluiten op allerlei medische apparatuur. Ik voel dat het mis gaat en vraag om een zak, maar krijg een bakje. FOUT…Dat is niet voldoende. Met MAG3 vliegen de stroopwafel en abrikoos via het bakje door de ambulance  tegen het grote achterraam. Helaas blijft het daar niet bij, mijn bed, mijn ziekenhuis jurk en zelfs Willemijn moeten het ontgelden… wat een drama!
Joop stop direct en alles wordt zo goed mogelijk schoongemaakt met kleine papierendoekjes en medische alcohol.
Nou heb ik wel wat bij me tegen de migraine, alleen dat zijn wel zetpillen. Willemijn heeft er niets van en verlos me van een ondragelijke hoofdpijn.
Die zetpil doet goed werk en ik val als een blok in slaap om pas op de ring van Parijs wakker te worden… Kiplekker, of dat er niets gebeurd is…, behalve die zurige lucht dan.

De rest van de reis lig ik gezellig met Willemijn te kletsen over van alles en nog wat en eet de heerlijke broodjes die ze voor mij gehaald heeft. Dit mens is echt voor dit werk geschapen! Met Joop gaat het echter minder. We stoppen steeds vaker en als hij weer naar een Wc rent ziet Ada een grote natte plek op zijn stoel en achter in zijn broek. Als Ada er naar vraagt, blijk die man sinds gisteravond geteisterd te worden door een blaasontsteking en die tijdens de rit steeds heftiger wordt. Echt respect voor die man! Buiten het feit dat Aad hem steeds zachtjes hoort kreunen van de pijn merk je niets aan hem. Hij blijft grappig en blijft rijden als een Baas.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die die deze nieuwe ambulance heeft bevuild 😉

Om half 7 rijden we het terrein van het Zorgpension op en nadat Joop zich even achterin de ambulance verschoont heeft gaan we naar boven…

Ik kom van de hel in hemel! Aardige en zorgzame verpleegkundigen ontfermen zich over ons. Ik word direct in kamer 11 in quarantaine gelegd achter een sluisdeur. Ze gaan als eerste warm eten regelen, niet alleen voor Ada en mij, maar ook voor Joop en Willemijn… Dat is even anders dan we gewend waren… In Frankrijk kreeg Ada nog geen warm water voor een bakje thee.

Als Marsmannetjes komen ze binnen en krijgen we het intakegesprek. Morgen gaan ze als eerste de MRSA-test bij me afnemen zodat het nog voor het weekend op de kweek gezet kan worden. Hoe eerder de uitslag, hoe eerder ik uit quarantaine kan en de verpleegkundigen zich niet steeds in die verschrikkelijke pakjes hoeven te steken als ze bij mij op de kamer komen.

Ik heb dus geen idee hoe ze eruitzien, maar ik vind ze nu allemaal al aardig 🙂