Na alle commotie van gisteravond, heb ik eigenlijk best lekker geslapen. De zuster heeft nog wel even mijn infuus verwijderd vannacht omdat hij dicht ging zitten en ben nu dus over op ‘painkillers’ in de vorm van pillen.

De ochtendzuster komt binnen en vraagt naar mijn Caca… Ik heb van Cler geleerd dat ‘Caca’ poepen is. Ik zeg voorzichtig dat het  toch wel een week geleden is, was nog op de camping. Ze loopt weg en komt terug met een glaasje en zegt doodleuk “S’il vous plaît, votre jus d’orange”. jus d’orange ? Ze denkt zeker dat ik achterlijk ben… Ik zie echt wel dat dit een of ander drankje is die er voor moet zorgen dat ik ga kakken….

Vanochtend is een druk bezoek-ochtendje, de familie wilt natuurlijk wel even gedag zeggen voordat ik wegga. Als eerste komen Oma, Cler, Mariette en Lisane op bezoek. Zij kunnen nog net mee genieten van de overheerlijk maaltijd die ik weer krijg. Ook hier zit een klein potje bij met een rode gel… “pour caca”. Het afscheid is valt zwaar, vooral voor oma. Zodra ik zeg “nou, laat ze maar stromen oma” barst ze in huilen uit. Het arme mens. Zitten we in Frankrijk om Cler bij te staan in deze nare periode, ziet ze haar ander zoon in een ambulance naar Nederland gaan… hartverscheurend voor het mens.

Ik zit net aan de maaltijd als de telefoon gaat. Een onbekend  06-nummer. “Hallo, met Willemijn. Ik ben de verpleegkundige die u op komt halen. Wij rijden op dit moment in België en als we op tijd zijn komen we vanavond nog even kennis maken” Yessss, het gaat echt gebeuren, morgen ga ik naar huis!
Ondertussen komen Sten en opa binnen. Die hebben afgesproken dat ze eerst even bij mij afscheid komen nemen en daarna samen lekker gaan eten bij de Buffelogrill… Mmm.
Dit afscheid valt minder zwaar. Van Sten weet ik dat ik die morgenochtend nog even zie en pa staat voor “een man mag niet huilen”… maar het is stiekem toch wel nat achter zijn ogen.

Om 15.00 uur komt de enige mannelijke verpleger binnen. Hij is zo gek als een deur en neemt je continu in maling. Hij heeft 2 gelige spuiten in zijn handen en gniffelt “This is the best part of my job” Na de zogenaamde jus d’orange en rode gel, komt nu het grovere werk… klysma’s. Hij geeft de klysma’s aan zijn collega en komt zelf aan de andere kant van het bed staan… “So, nou you can put your arm around my neck, gif me a hug and show your ass to my colleague”. Zo goed en zo kwaad als het kan doe ik wat mij gevraagd wordt, zodat de billen een beetje van het bed afkomen. Dan fluistert hij in mijn oor “Sst, now I’m standing on the safe side of your ass” de rat.
Zodra ze er inzitten zegt hij “10 minutes…, 10 minutes they have to stay in”. Hij lacht gemeen, ze gaan weg en de deur gaat dicht.

Men, dit is niet tof! Na 5 minuten heb ik het idee dat ik opgeblazen word en het via mijn oren eruit wil… 6, 7, 8 minuten… ik houd het niet meer en druk op bel. De deur vliegt open en hij grijnst naar me “That where 8 minutes, bye, bam, de deur gaat weer dicht!” Fuck! Na een paar minuten hoor ik veel bedrijvigheid op de gang en hoor dat een patiënt wordt overdragen aan hem… Nee, alstublieft, niet nu! Het is 12 minuten, stik maar… weer bellen! 13, 15, 17, 19… ik ga klappen! Ik blijf maar drukken(op het belletje dus;)) en na 20 minuten komt er een verbaasde assistente binnen vliegen. Hulpeloos kijk haar aan begin gelijk het woord ‘poepen’ in alle talen die ik ken naar haar te roepen. Ik heb die po nog nooit gezien, maar weet wel waar hij staat. Uiteindelijk snapt ze het probleem en geeft de po in mijn handen… ‘het licht’. Nog meer paniek, dat ding moet onder mijn reet, maar hoe zeg ik dat. Ik trek het laken weg en ze snapt de boodschap. Ze begint aan de levens gevaarlijk klus om nu mijn kont op te tillen. Haar hand is nog maar net weg en ik voel de lekkerste poep allertijden uit mijn lijf glijden. Ik realiseer me dat ik alles wat hier gebeurt moet vast leggen voor Nederland, ook de kleur van mijn poep. Ik pak mijn mobiel en na een poging of 7 onder het laken te klikken zie ik het bewijs… en gelukkig goed in de po… Pff.( zal de foto hier maar niet plaatsen 😉 )

De deur gaat open en het opgewekte gezicht van Ada verdwijnt als sneeuw voor de zon, POE HÉ! Ze valt letterlijk met haar neus in de boter. Vlak er achteraan komt de vrolijke verpleger weer… “Sorry, 20 minutes it was, I think…” Smile! Het spul daaronder wordt schoon gemaakt en ik ervaar dit als het meest gênante, en mensonterende, ervaring uit mijn leven… DIT WIL IK NIET!!!

Ada gaat de spulletjes verzamelen die morgen niet in de ambulance mee kunnen en dus terug naar de camping moeten. Ze wacht nog even om te kijken of het eten wat ik krijg menswaardig is, of dat ze ergens nog iets normaals vandaan moet halen… het valt mee, het is te doen vandaag.

Om 19.45 komen er herkenbare, Nederlandse ambulance outfits mijn kamer binnen. Wat een heerlijk gevoel is dat, er kan nu weinig meer tussen komen. Zij stellen zich voor als Joop de chauffeur en Willemijn de verpleegkundige. Ze heeft zoals afgesproken een pilletje tegen wagenziekte meegenomen en legt het voor me klaar voor morgenochtend. We bespreken snel de gang van zaken morgen en zij gaan naar hun hotel… Morgen om 8 uur zijn ze hier!

Het is inmiddels tegen elven en ik verrek van de slaap. Toch besluit ik wakker te blijven, want de nachtzuster moet nog komen met de pijnstilling en om de wonden te checken. Als ik nu ga slapen en dan weer wakker wordt gemaakt kan het uren duren voordat ik weer in slaap val.
Het is nu middennacht, ik hoor nog niets en trek het niet meer, doe het licht uit en laat het allemaal maar gebeuren.

Normaal wordt er geklopt, gaat de deur open, wachten ze 2 tellen en melden dan dat ze het licht aan gaan doen… Nu gaat het anders!
Ik lig heerlijk te pitten, vliegt de deur met een klap open, krijg de volle bak licht in mijn muil en komt dat gestoorde kadaver met 1 tand schreeuwend op me afstormen… ik schrik me helemaal te pletter graai naar alles waarmee ik kan gooien en druk zo vaak op het rode belletje of dat mijn leven er vanaf hangt… en dat doet het ook!
Waar ze zo snel vandaan komen weet ik niet maar voordat ze mijn bed bereikt vliegen de nachtzusters naar binnen. Het mensje wordt direct weer afgevoerd met haar levens grote onderbroek op haar knieën. De nachtzuster biedt haar excuus aan lacht om mijn verschrikte blik en zegt “So sorry, she wasn’t nice to you hè” Uh no,  I thought she was going to kill me… Zo, probeer nu nog maar in slaap te komen Mart!