Het is alweer dinsdag en het wordt spannend vandaag. Als het goed is wordt er een besluit genomen over de terugreis. Als we door Eurocross gebeld worden, dan moet ik wachten totdat er een quarantaine plaats vrij is in een ander ziekenhuis in Nederland, maar als we door de ANWB gebeld worden mag ik waarschijnlijk naar het Buurtzorpension in Zierikzee… laat mij alstublieft ook een keer mazzel hebben…

De ochtendzuster komt binnen om mijn wonden te checken. Ze ziet dat de linker knie aan het nabloeden is, maakt het schoon en dekt het af met een lange gaaspleister. Dat blijkt echter niet voldoende.

Ada heeft gisteren gelukkig wel oordoppen meegenomen. Er ligt tegenover mijn kamer waarschijnlijk een demente oude  vrouw die de hele dag ligt te schreeuwen, vloeken en vooral ruzie maakt met de verpleging. Af en toe worden er zelfs dingen gegooid of kapot geslagen. Volgens Ada is het een oudere vrouw met 1 voortand.

Het is 13.00 uur en Ada heeft de weg naar het ziekenhuis alweer gevonden. Ze zegt doodleuk dat ze net gebeld is door de ANWB… YES, dat betekent dat ik waarschijnlijk overgebracht word naar Zierikzee en niet naar een ander ziekenhuis. Ik bel gelijk naar het Buurtzorgpension om te checken of zijn benaderd zijn door de artsen van Eurocross. De vriendelijke stem antwoord dat ze net de ANWB gesproken heeft en ik daar donderdagavond verwacht wordt… denkbeeldig maak ik een rondedansje.

Ada heeft nog haar bedenkingen… “ik kan je toch ook thuis verzorgen?!” Ik trek het laken opzij en vraagt of zij dan ook mijn wonden gaat verzorgen. .. De discussie is gesloten, Mart gaat naar het Buurtzorgpension 🙂
de nieuwe pleister heeft niet geholpen en is inmiddels alweer doorgelekt. Ik druk op het belletje en de assistente komt binnen. Ik vraag om een ‘painkiller’ en laat mijn knie zien… “Oh là là…” Zij mag natuurlijk niets en haalt de verpleegster. Deze komt wat gestrest binnenlopen en vervangt de infuusfles met de pijnstilling. Pijnstilling krijgen is hier net Russisch roulette… je weet nooit wat je krijgt; Paracetamol, morfine of Ibuprofen, of gewoon mix van alles. Ondertussen weet ik wel dat de mix paracetamol en ibuprofen het beste effect heeft op mijn pijn.

Als ze naar mijn been kijkt komen de bekende woorden “Oh là là…,” en ze loopt weg om vervolgens weer terug te komen met een doos pleisters. Ik bereid me voor op het lostrekken van deze pleister, maar het loopt net even anders. Ze plakt er 4 pleisters overheen en vertrekt weer… Huh??? Ik heb niet zo veel verstand van verbinden, maar weet wel dat pleisters over elkaar plakken geen zin heeft.
Dat klopt, een uur later druk ik maar weer op het belletje omdat ik doorgelekt ben… Het verveelde gezicht komt weer binnen met haar pleisterdoos en ze verhoogd het aantal naar 16.

Nu is het hier zo dat er altijd maar 1 Verpleegster is en 2 assistenten. Terwijl de verpleegster met jou bezig is, schreeuwt ze opdrachten naar haar assistenten die in de ander kamers de patiënten aan het voorbereiden zijn op haar komst. Door deze methode is het niet altijd pijnloos… De vrouw staat er dan wel om bekent dat ze meerdere dingen tegelijk kan, maar mij verbinden terwijl je schreeuwend achterom kijkt behalve lastig, vooral pijnlijk… Ada’s gezicht staat ondertussen weer op “Ik ga er 1 meppen”…. Tenminste, als ze niet vroegtijdig flauw valt dan 😉
Ik ben als te dood dat ze het echt doet, want als ze hier de pik op mij krijgen ben ik helemaal de klos en laten ze mij gewoon verrotten… denk ik 😉

De uren verstrijken en  het bloed sijpelt vrolijk door… Ik zeg Aad dat ze maar moet gaan omdat ze er niet zo goed tegen kan en zeg dat ik wel laat weten als het gestopt is.

Zodra Aad weg is bel ik nog een keer. “A Painkiller please?… And my knee again”. Pff…. Ze schreeuwt iets naar haar assistente die nu met een nieuwe brace aan komt lopen. Ja zonde, want deze is nu compleet verzadigt van mijn bloed en niet meer bruikbaar. Maar, niet getreurd, daar heeft ze wel een oplossing op; Ze plakt er 20 pleisters bij zodat we  op 36 uitkomen… Ik probeer haar duidelijk te maken dat dit niet gaat werken, maar ze lacht een keer vriendelijk en verlaat mijn kamer en laat de deur open staan.

Ik merk dat het in ene donkerder wordt in mijn kamer en kijk naar de deuropening… Daar staat een oud dametje met 1 voortand, ontzettend boos, met haar handen in haar zij, naar mij te kijken. Ze zegt niets, ook niet als ik op mijn beste Frans “bonsoir” zeg. Ze kijkt onheilspellend en ik voel me erg ongemakkelijk. Ik moet er niet aan denken als ze kwaad wilt, want buiten mijn lege flesje Spa rood kan ik me nergens mee verdedigen. Na een minuut of 5 draait ze zich om en is weg… Pff, ben nog nooit zo benauwd van een oud vrouwtje geweest.

Het is inmiddels tegen half 10 en ik weet dat je de verpleging dan niet meer ziet tot een uur of 12/half 1, dan komt de nachtdienst langs.
Ik besluit nog maar een keer te bellen voor mijn knie en hoop dat het nu opgelost wordt. Ze heeft het helemaal gehad me die poot van mij! Ze zet mijn bed dwars, haalt de zak ijs eraf en er worden nonchalant nog 18 pleisters bijgeplakt… ondertussen dus 54 pleisters en een theedoek, loopt weg en doet de deur dicht… Uhhh.

Er bekruipt mij een onbehagelijk gevoel… die zak ijs heeft ze niet terug gelegd op mijn knie, de deur is dicht, mijn bed staat dwars en kan dus niet bij het noodbelletje en mijn rechter voet wordt ontzettend koud… het zal toch niet waar zijn??? Ik lig als een kastplantje op mijn rug en kan dus niets zien, maar er is iets niet pluis daar beneden. Na een kwartiertje woelen en worstelen kan ik onder het laken kijken en zie da mijn voet lichtelijk blauw aan het worden is… en ja hoor, er  half overheen ligt de zak ijs die op mijn linker knie had moeten liggen. .. Ik kan niet bellen en roepen heeft ook geen zin met de deur dicht, en die schreeuwlelijk aan de overkant,… Kortom, probleem.

Na bijna een uur beginnen eindelijk de overlevings-hersencellen te werken. Als ik nou eens naar de camping bel, dan kunnen zij wel weer naar het ziekenhuis bellen en zeggen dat ik hulp nodig heb… En dat heb ik nodig, want ik voel dat mijn tenen stijf worden en zie er denkbeeldig al een labeltje aan hangen.
In ene houdt het mens aan de overkant eindelijk haar waffel en hoor ik stemmen van de nachtzuster. Ik schreeuw uit alle macht en het wordt gelukkig gehoord. De nachtzuster komt binnen en ziet dat slagveld in mijn brace… iets wat ik totaal niet meer belangrijk vind.  Ik stamel wat over “collègue en glacée” en wijs driftig naar rechts onder het laken.
Het mens wordt wit om haar neus en haalt het ijs van mijn voet af. Ik ben normaal altijd 1 van de laatste die bezocht word, maar nu krijg ik voorrang. Voorzichtig worden alle pleisters en theedoek verwijderd en ze legt gewoon heel simpel een drukverbandje aan met 1 pleister… ze aait me even vriendelijk over mijn boven been en stel me gerust, maar ik zie aan haar gezicht dat ze pislink is.

Pff, wat een dag weer zeg… SLAPEN wil ik!