Zoals te verwachten is de nacht een ramp geweest. Hevige pijnen en zo stoned als een garnaal van de morfine…. 100 x wakker en weer wegzakken.

11.16 uur gaat mijn mobiel, ik mis hem, maar zie nog net dat het Harm is van Lifedesign.  Een wereldvent die ik normaal gesproken dagelijks spreek voor mijn werk. Uit reflex bel ik gelijk terug(zo gaat dat namelijk altijd) en realiseer me dat het misschien niet zo handig is in de deze situatie.
Ik stamel wat over mijn situatie en vraag waarmee ik hem kan helpen… het blijft lang stil aan de andere kant… en hoor hem zeggen “ik spreek je nog wel” klik. 10 minuten later een WhatsApp

“Heee grote vriend! Ik schrik me echt helemaal het apelazer man! Ik heb net -mede door de schrik- het gesprek zo snel mogelijk afgerond, omdat ik maar aan één ding dacht op dat moment. En dat is: hij moet rust hebben, laat ‘m met rust!”

Ada zal later komen vandaag. Cler komt samen met Mariette en ma. Ik ben warrig en vat het allemaal maar moeilijk, maar merk wel dat ik me wat beter ga voelen. De gedachte dat het ergste nu achter de rug moet zijn, stelt me gerust. Ook het fijt dat mijn ma erbij is voelt goed. Mariette mengt zich gelijk tussen de verpleegsters en vraagt ze het hemd van het lijf… zo lekker als je de taal goed spreekt.

Om een uur of 1 komt Ada binnen. Ze kijkt zorgelijk, maar draait bij als ze mijn opgewekte gezicht ziet. Ze zegt “Jeetje Mart, wat een verschil met gisteren, toen vond ik dat je zo aan het afglijden was… het lijkt wel of die chirurg ook gelijk je kop gemaakt heeft” Aardige binnenkomer :). Ze was even vergeten dat ik na drie dagen eindelijk wat te eten en drinken heb gekregen en dat daar je daar over het algemeen al van opknapt.

We wachten samen op de chirurg. Ada heeft een papiertje met vragen opgesteld via Google Translate. Ze is ook zo slim geweest om een tekening van de knie uit te printen zodat hij hierop kan aantekenen wat er nou precies kapot is in de knieën.
Als hij binnenkomt ziet hij eruit als een wrak. Hij heeft nog niet geslapen sinds hij mij geopereerd heeft gisteren… wat een baan. Hij legt uit dat de Quadriceps zijn afgescheurd  en hij geeft het aan op Ada’s tekening. Erg verhelderend allemaal, want wij dachten al die tijd dat het de kruisbanden waren.
Het verhaal  wat er na komt en de prognose voor de genezing  maakt ons erg ongelukkig. Hij zegt er eerlijk bij dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat iemand ze in beide knieën heeft afgescheurd en dat het daarom ook erg moeilijk is om in te schatten hoe lang het gaat duren.
Bij 1 been is het 6 tot 8 weken totale rust, liggen dus en dan pas revalideren. Met 1 goed been ongeveer een half jaar… Met 2 benen??? Minimaal 3 maanden gestrekt en daarna nog een half jaar revalideren… laten we zeggen over 9 maanden de eerste zelfstandige stapjes… Slik! Ik knik begrijpelijk, maar ondertussen denk ik “Dacht het niet vriend, ik ga niet een jaar lang invalide zijn!”

Hij zegt ook dat we vervoer naar Nederland kunnen gaan regelen. Ik hoef vanaf nu alleen nog maar te liggen en dat kan ook in Nederland. Dat zegt hij niet tegen dovemans oren!

Ada heeft al contact gehad met de verzekering en heeft ook al een dossiernummer. Alleen het volgende probleem dient zich aan. Omdat ik in een buitenlands ziekenhuis lig, mag ik niet zo maar naar Nederland komen, tenzij ik ergens in quarantaine kan… maar die plakken zijn schaars en moet een speciale commissie in Nederland over beslissen. Iemand die bijvoorbeeld na een buikoperatie in Afrika ligt, heeft meer recht op die plek dan Martin met zijn knieën in een ziekenhuis in Zuid-Frankrijk.

Eindelijk avondeten, ik sterf van de honger! Ik krijg 2 bakjes voor me die me zorgen baren. 1 is witlof, dat eet ik sowieso al niet, maar die andere? Er zit een soort worst in die “Andouillette” heet. Als het is wat ik denk dat is…. en trek voorzichtig de folie eraf… Gadverdamme… mijn voorgevoel klopt! het is die gevulde worst met ingewanden van een rund. De kamer is binnen no-time vergeven naar stront en ik lig te kokken in bed. Ik gooi het bakje naar Ada die het direct terug aan de verzorgende geeft. Ze krijgt te horen dat ik toch niets anders krijg… het zal me een rotzorg zijn, dan maar 4 dagen niet eten!

Het is ondertussen avond en Ada is terug naar de camping. Ik bel mijn maatje Karin en die komt met een super goed idee. Of ik wel eens van het Buurtzorgpension gehoord heb? Zit in het oude ziekenhuis van Zierikzee. Het is een soort verzorgingstehuis voor tijdelijk zorg… Ik heb geen idee, maar besluit ze gelijk te bellen.
Een warme Zeeuwse stem legt uit dat ik inderdaad welkom ben met mijn diagnose. Ze doen dit bijvoorbeeld ook voor mensen die een skiongeluk hebben gehad en tijdelijk niet naar huis kunnen. Het kost wel € 175,- per week eigen bijdrage, de rest is voor de verzekering.
Ik bel gelijk naar Ada om het te spreken en hierna de verzekering om deze mogelijk in overweging te nemen om zo toch snel naar Nederland te kunnen… morgen hoort u er meer van!

Ik lig de dag te overdenken probeer en me een beetje te bewegen. Niet alleen mijn benen doen zeer, maar ondertussen ook mijn rug en nek. Het bed schudt een beetje en ik hoor een klap. De al gehavende bedrand is nu helemaal verdwenen en ik voel dat mijn arme met infuus er achteraan schiet… Fuck, meen je niet. Ik lig shocking vast en zie uit mijn ooghoek wel het belletje hangen, maar kom een halve meter te kort. De drie slangen liggen geknikt tussen de scharnierpunten van het bed en beginnen rood te kleuren van terugstromend bloed. Ik begin een beetje te paniekeren en realiseer me dat de pijnstilling mij dus ook niet meer bereikt. Dit hou ik niet lang vol en roepen haalt niets uit. Er ligt namelijk tegenover mij op de gang een demente dame die de hele dag ligt te gillen en schelden en nu dus ook.
we zit niets anders op, ik peuter alle pleisters los, trek het infuus eruit en kan eindelijk bij het belletje.

De zuster die binnen komt kijk verbaast naar het zooitje naast mijn bed en komt met de standaard woorden “Oh là là…, Catastrophe!” Vertel mij wat, ik weet hoe zeer het doet om die zooi er weer in te krijgen 🙁