Het is een uur of  7 en een verzorgende komt binnen. Ik begrijp ondertussen dat er steeds 1 verpleegkundige is op de afdeling en 2 verzorgsters die haar moeten assisteren.
Ze zet een waskom en een washand voor me neer. Ik kijk haar heel appelig aan. Wat is de bedoeling? Ze begrijpt mij verbaasde blik en trekt de dekens van mij af, met een blik van ‘domme tourist’. Toen ze daaronder echter 2 benen ingepakt zag liggen keek zij verbaasder dan ik… “Oh là là…, deux jambes? Catastrophe!” ja, vertel mij wat!

Ze verwijderd de braces en begint me te wassen en mijn benen te scheren… Ik hoor een bekent loopje op de gang.. Ada? Zo vroeg al? Ook de verzorgende kijkt bedenkelijk en vraagt Ada op de gang te wachten. Ik weet niet hoe ze hier al gekomen is zo vroeg, want eigenlijk mag ze voor de lunch hier helemaal niet zijn.  En dan te bedenken dat ze een paar dagen geleden nog duidelijk heeft aangegeven dat ze niet in mijn bus over de Franse binnenwegjes wilde rijden en nu rijdt ze potverdikkie een uur binnendoor om hier te komen… ze kan het dus wel J

Voor de derde dag op rij nog steeds geen eten of drinken, men ik begin nu toch echt wel weeïg te worden, maar het zit er nog niet in. Vandaag zal de chirurg langskomen en ik merk dat ik stiekem toch wel zenuwachtig begint te worden. Hopelijk ben ik snel aan de beurt.
Om 11 uur komt er een boomlange kerel binnenlopen en stelt zich voor als Yan Basso. Deze man heeft charisma en straalt zo veel vertrouwen uit dat dat ik blij ben dat hij mij gaat opereren. Er ontstaat een woordenwisseling tussen hem en de verpleegkundige. Hierna verontschuldigt hij zich en legt uit dat niet opereert voordat hij met eigen ogen de foto’s en MRI heeft bekeken… “Sorry, I’m only trust myself”… Ik vind dat een geruststellende gedachte en word er alleen maar blijer van. Nadeel is wel dat hij nog twee kinderen moet opereren en als er niets tussenkomt ik dan pas aan de beurt ben…

Om vier uur is het zo ver, dezelfde niet-vriendelijke heren komen mijn kamer binnen en brengen mij naar de operatiezaal. Ik word opgevangen door de anesthesist, die in rap Frans van alles begint te vragen. Als ik hem duidelijk maak dat ik alleen Engels spreek is zijn reactie; How long do you come in France?… Uhh, 20 years I think . Why do you speak English then and not French? Are you just coming for our food? Uhh, op zo’n sdiscussie zit ik nou niet te wachten zegL

Uiteindelijk vraagt hij of dat ik plaatselijk verdooft wil worden of volledige narcose… wat denk jezelf… Ik wil er niets van meemaken.
Ik verwachte een spuitje in mijn infuus zoals in Nederland, maar ik krijg een kap in mijn handen die ikzelf op mijn gezicht moet drukken. Dit herken ik nog als kind zijnde en het voelt nog steeds verschrikkelijk, of dat je jezelf moet laten stikken. Op het moment dat ik denk ‘zoek het maar uit’  ik steek de moord hier, schiet er een hand naar voren met de vermanende woorden “Non, non, non, monsieur Koole” en langzaam wordt alles zwart.

Er wordt iets in mijn mond gespoten uit een spuitbus of zo en ik ontwaak in een hel van pijn. Wat hebben ze met me gedaan? Het duurt niet lang want ik voel dat ik flauw gaat vallen dit gebeurd een aantal keer. “Sir, sir , gif me a painnumber form 1 to 10? FUCKING HELL.. TEN, TEN!!!

Uiteindelijk merk ik dat ik weer gereden word. De pijn is wat dragelijker ik begrijp dat ze me platgespoten hebben met morfine… het is inmiddels een uur of 10, de opgeven 1 uur per knie hebben ze dus niet gered.

Ik zie vaag Oma en Ada aan mijn bed staan en kan nog uitbrengen dat het een hel is geweest, maar de morfine doet zijn werk. Ik zak steeds weg en merk dat er de hele nacht door menen aan mijn bed komen die infusen vervangen en steeds onder het laken naar mijn knieën staan te kijken… tenminste, daar ga ik vanuit!