Mijn ogen gaan weer open, ik denk dat het een uur of zes is. De deur staat open en er is veel herrie op de gang. Ik lig nog steeds op een soort brancard-bed en het voelt hard en zeer oncomfortabel. Ik kan maar in 1 positie op mijn rug liggen, bewegen is ondragelijk en er is in de tussentijd nog niets veranderd.
Ik zie dat mijn benen nog steeds in nare positie onder het laken liggen en er alleen naar kijken doet al zeer.

Er komt zo af en een zuster binnen en als ik wat probeer te vragen krijg een antwoord in het Frans waar ik niets mee kan. Ik heb wel een fles gekregen waarin ik zou moeten plassen. Ik krijg acuut last van een oude mannetjes kwaal… wel moeten plassen, maar het niet kunnen. Ik hang mijn ‘Duitse helm’ wel 100 keer in die fles, maar iedere keer als mijn plas het koppie raakt, draait hij om en stroomt weer vrolijk terug mijn blaas in… erg frustrerend!

Er dient zich nog een probleem aan… honger, maar vooral dorst! Laat ik eens op het belletje drukken…” Bonjour monsieur, Que puis-je faire pour vous?”
Uhh, Aqua? Eat? manger?
MAIS NON … peut-être la chirurgie aujourd’hui!!!
Ik snap er geen ruk van, maar ik geloof dat ik niets krijg 🙁

De uren verstrijken en er gebeurd helemaal niets… in ieder geval niet bij mij. Rondom mij heen gebeurd wel een heleboel. Ik lig op een soort EHBO afdeling waar natuurlijk de acute en zware gevallen binnenkomen; auto-ongelukken en weet ik veel wat voor ellende. Ik hoor ook veel mensen die ruzie zoeken en erg boos zijn op elkaar. Een jong meisje uren huilend van ellende, waarvan ik stukjes begrijp dat ze zelfmoord heeft proberen te plegen door haarzelf te vergiftigen. Mijn buurman/buurvrouw gaat dood en hoor zo veel verdriet en schreeuwen van nabestaanden en dat gebeurd later op de dag nog een keer.

Het is nu aan het einde van de ochtend en er komt er een gezette dame binnen in een groen pakje. Op haar borst een naamboordje met “Docteur”. Yes, ze spreekt Engels. Ze stelt mij een paar vragen waarvan ik 1 zeker niet van begrijp “Are you a hunter?”. Huh? Ik probeer nog lollig te zijn en antwoord met “only with my own wife”… Ze kan hem wel waarderen, lacht hartelijk en is weer weg…  Uh, en nu?

Een paar uur later staat ze weer aan mijn bed. En ik begrijp dat ze een MRI wilt laten maken. “It’s Saturday, but I will try to arrange it for you”. Gelukkig er gaat wat gebeuren.
Het is nu rond 17.00 en ik word door 2 heren opgehaald die geen woord tegen me zeggen, maar samen, hevig in discussie, mij het hele ziekenhuis doorslepen. Op mijn rug liggend lijkt of dat ik in een hospitaal lig die ik wel eens in die oorlogsgebieden op televisie zie… Voor het merendeel ontbreken de plafondplaten, of ze zijn stuk en om de 20/30 meter moet we stoppen omdat er iemand kermend op een bed de gang verspert.

Ikzelf word nu ook afgelegen op een gang ergens in een kelder neergezet. Zonder wat te zeggen vertrekken de heren weer en na een paar minuten hoor ik “klik” en alles word donker. Ik probeer nog wat te zwaaien met mijn handen in de hoop dat de automatisch verlichting weer aangaat… Helaas, jammer dan!
Na enige tijd “Klik”, daar komt iemand. Een hele aardig vrouw in een vrolijk bloemenjurkje, die duidelijk zo van huis komt. Iemand waar de warmte van uitstraalt en gelijk geruststellend haar hand op mijn schouder legt en deze zachtjes streelt. Ze probeert in haar beste Engels uit te leggen dat ze me dadelijk 2 keer moeten overleggen. 1 keer op een brancard en 1 keer op de tafel van de MRI-scanner. Bij haar vond ik het niet erg, bij haar voel ik mij veilig en zij zal er alles aan doen om het zo pijnloos mogelijk te regelen.

In de scanner krijg ik gehoorbeschermers op, geen overbodige luxe, jeetje wat een kabaal. Normaal kan ik nog geen 2 minuten stilliggen, maar nu blijf ik liggen in elke houding waarin ik word neergelegd, bewegen is onmogelijk voor me.
Na vijf series van een minuut of 4/5 per stuk word ik weer uit de tunnel gehaald. De warme hand weer op mijn schouder. “All your tendons are ruptured in both knees. You definitely need surgery soon”… Ik was er al bang voor, die pijn moest toch ergens vandaan komen.

De 2 vrolijke heren worden weer gebeld en zonder wat te zeggen brengen ze me weer terug naar die verschrikkelijke afdeling. Waarom ze in de gezondheidzorg nou de gewoonte hebben om je  achteruit te vervoeren weet ik niet… morfine en achteruitrijden, Je voelt hem al aankomen… Ik snap niet waar het allemaal vandaan komt, al twee dagen niet gegeten of gedronken, maar de ene golf naar de andere raken de muur… Men, wat zullen ze blij met mij zijn 🙁

Om een uur of 8 komt er een verpleegster met 2 braces binnen… Yes, eindelijk gaan ze na anderhalve dag mijn benen fixeren. Ik ken die dingen nog van mijn skiongeluk en weet dat het verlichting biedt tegen de pijn. Ze legt ze aan het voeteneinde van het bed en mompelt dat ze deze over een half uur omdoet en mij dan naar de afdeling Orthopedie overbrengt…

Dat was de langste half uurtje ooit! ’s Nachts om 3 uur wordt er geklopt en komen er 3 dames binnen. Ze worstelen zeker een kwartier met alle klittenbanden terwijl mijn benen er al in liggen… Grr. 2 van de drie brengen me naar de andere kant van het ziekenhuis. Ook ’s nachts liggen er nog gewoon mensen op de gang. Daar wordt er een zuster bij geroepen die waarschijnlijk net haar peukje heeft uitgedrukt n het laatste trekje boven mij uitblaast. Ik voel mijn maag alweer gaan draaien…

Gelukkig kan ik het nu wel binnenhouden! Er dient zich een probleem aan. Ik versta geen Frans, maar aan de gesprekstoon kan ik ondertussen aardig herkennen als er een probleem is. Ik probeer mijn hoofd achterover te kantelen en zie het probleem al… bed te breed voor de deur! Ik voel de bui alweer hangen… bedwissel! Er worden nog 2 dames bijgehaald waarvan 1 zwanger. Het bed waar in in zou moeten wordt uit de kamer gereden en ik schrik me rot, de zijkant is finaal doormidden geknikt.. het ziet er niet uit.
De 2 bedden naast elkaar dwars in de gang zorgt ervoor dat de dames alleen nog aan de andere kant kunnen komen door over de bedden te klimmen en dat doen ze dan ook. De moed zakt me in de schoenen, hoe willen ze mij in hemelsnaam op dat andere bed krijgen. Nou, daar weten ze wel een oplossing voor. 1 gaat er wijdbeens boven me staan, met op beide bedden 1 voet om mijn benen te ondersteunen, 2 duwen en 2 trekken vanaf de ander kant . De pijnkreten worden gewoon genegeerd, ik moet hoe dan ook naar dat anderen bed!

Eindelijk in mijn nieuwe kleine kamertje realiseer ik mij dat het bed wel een stuk aangenamer ligt dan het brancard waar ik toch zo’n 36 uur op gelegen heb. Ik App nog even naar Ada dat ik nu in Kamer 11208 lig… Slapen en morgen verder!