Vandaag is spannend… Ik word gewassen en Zuster N… komt zeggen ik vanmiddag een afspraak met de orthopeed heb. Het zorgpension zit in het boven het  ziekenhuis en ze heeft gevraagd op de arts dus even naar boven wilt komen.

Maar eerst komt Eleanore nog bij me langs. Ze neemt fruit en een heerlijk kaas-uien brood voor me mee. Die krijg ik normaal ook van haar als we in de fotostudio in ’s-Gravenpolder zitten.
Het is zo raar en pijnlijk dat mensen waar je normaal mee werkt of plezier mee hebt, nu aan mijn bed zitten en dat ik nergens meer deel vanuit maak. We hadden grootse plannen voor de nieuwe fotostudio die we net per 1 juli gehuurd hebben… Alles komt nu stil te liggen door mij… Mmm… emotioneel momentje!

Na het eten komt zuster N binnen met de mededeling dat de Orthopeed niet naar boven komt, maar ik naar hem toe moet. Dat geeft natuurlijk gelijk wat organisatorische problemen voor de verpleging. Als je met z’n tweeën bent en  je hebt 2 mensen nodig om mij in bed naar beneden te brengen… Gelukkig is Eleanore er nog.

Zuster N is een beetje gepikeerd over de gang van zaken, maar lacht sarcastisch als mij in de wachtkamer parkeert.  Ze kijkt  eerst naar de breedte van mijn bed, en vervolgens naar de breedte van de deur waarachter de arts zit. Ze zeg El en mij gedag en gaat snel weer terug naar de afdeling.

Als de assistente komt en ziet ze direct een probleem… Dit gaat niet passen! Ik word in een piepklein behandelkamertje op de gang gereden waar zij en Eleanore, mij met veel moeite in proberen te proppen… Uiteraard kon de opmerking van El niet uitblijven… “Naar boven komen had een stuk handiger geweest hè?!

Als de arts zich bij mij in het kamertje geperst heeft, sneuvelt al gauw de hoop op een wat rooskleuriger vooruitzicht. Hij is een specialist op gebied van dit soort trauma’s, maar hij kon het niet mooier maken als waar we in Frankrijk al waren voorbereid. Twee benen tegelijk is best een probleem.

Concreet houdt dit dus in:

• Ik word verplaatst naar een grotere kamer, waar ze met een bedlift en rechtstandig gefixeerde benen mij uit mijn bed kunnen takelen en af en toe eens in een stoel of rolstoel kunnen zetten.
• Dat ik voorlopig nog niet naar huis kan, omdat dit te risicovol is omdat een minuscule buiging het wederom zou afscheuren en is ook niet te doen voor Ada.
• Na zes weken wordt er gekeken of ik een speciale gipsbrace kan krijgen die zorgt dat elk been volledig recht blijft en ze mij als een soort robot met krukken kunnen laten verplaatsen. Na zes weken moet dat kunnen omdat de knieën alleen maar rechtstandig belast worden op het bot en dat is oké.
• Dit gips moet er dan weer  6 weken om blijven zitten voordat ik dus daadwerkelijk met revalideren kan beginnen.

Om kort te gaan… Martje gaat voorlopig nog nergens naar toe!